Er was eens, héél lang geleden, een oude beschaving van ronde houten poppetjes. Je had poppetjes uit ebbenhout, berkenhout, cederhout, er waren er in kerselaar en in beuk, maar allemaal waren ze van hout. Het waren bijzonder mooie poppetjes, al beseften ze dat zelf niet echt.

Samenleven was niet zo gemakkelijk. Niet iedereen voelde zich tevreden. Door hun model konden ze zich moeilijk bewegen. Het was of stilstaan, of rollen. Het was of rechtop of liggen...En dat was het dan.

Voor een aantal poppetjes voldeed dat wel. Ze trainden zich er van kleins af aan in om de snelste te zijn en het was dan gewoon een kwestie van over de ander heen te rollen voor de ander over jou rolde. Maar de grote massa poppetjes ondervond toch wel een ernstig gebrek aan soepelheid en moest dus wel noodgedwongen over zich heen laten rollen.

Nu waren er een aantal poppetjes die zich weinig aantrok van die beperkingen. Ze probeerden gewoon de samenleving wat draaglijker, lichter te maken. Dat scheelde ook al heel wat. Ze hadden zich verenigd in "Actie Maretak". Ze waren bijvoorbeeld tegen trams met een opstapje, voor een eerlijke verdeling van de beschikbare rijtuigjes, tegen de dagelijkse laag vernis en voor het zich inwrijven met bijenwas, tegen-voor, tegen-voor,...

Na verloop van tijd echter merkten ze dat op deze manier niets wezenlijks veranderde. Ze staken de koppen bij mekaar en gingen op zoek naar de diepere oorzaken van hun samenlevingsprobleem. Uiteindelijk, na lang zoeken en diep graven, vonden ze de oorzaak van de verstarring...De Chemie, de chemische processen in zichzelf.

Die interne chemische processen waren onmisbaar. Ze zorgden ervoor dat de poppetjes konden bestaan. Ze waren echter al eeuwen oud en al die tijd nooit geëvolueerd. Na deze ontdekking beseften de poppetjes dat ze dus de chemische werking zelf moesten aanpassen.

Toevallig of niet, kort na hun laatste bijeenkomst vernam één van de poppetjes van Actie Maretak dat een zekere Michael Lipton* een drankje had uitgevonden dat de chemische processen veranderde. Ze probeerden met een klein groepje het drankje uit, en jawel, het werkte! Geleidelijk werden ze soepeler. Ze konden warempel hun benen bewegen, en dat voelde fantastisch.

Ze richtten een turnkring op om op die manier zoveel mogelijk poppetjes de kans te geven om hun starheid te verminderen. In de turnkring werd dan ook naar hartelust geturnd en gedronken. Het was trouwens een lekker drankje. En stilaan versspreidde het zich over de hele wereld. Op verschillende plaatsen kreeg het een ander smaakje en het aanbod werd ruimer: aardbei, vanille, appel,...Je koos waar je zin in had.


Al gauw kwamen ook de journalisten over de vloer die er alles over wilden weten. Eén van de poppetjes wilde er best wat over vertellen, waarop het prompt bestormd werd met vragen: Hoe wisten ze dat er echt geen gevaar in school zou komen? Wat als er iemand eens een verkeerde samenstelling zou maken of kon dat niet? En was je dan wel verzekerd? Hoe werkt het precies? Stel dat iedereen soepeler zou worden, vormt dat geen gevaar voor de samenleving? Warden de oude chemische processen dan zo slecht?

Het poppetje raakte wat verward. Het begreep het niet. Waarom vroeg de journalist niet hoe het voelt om soepel te zijn, om je uit te kunnen rekken of te springen, om je in een bolletje te kunnen rollen, te dansen, te Leven? Zag hij dan niet de glinstering in haar ogen?

Einde.